Zondag, zo'n dag...

Zondag 5 juni, het was zondag, maar het was ook zo’n dag….

Zo’n dag waarop het niet helemaal lekker loopt.

Zo’n dag waarop je je heel flexibel moet opstellen.

Zo’n dag waarop veel dingen anders gaan dan je zou willen en/of gepland hebt.

Zo’n dag waarop je rustig moet blijven, ook als het moeilijk lijkt te worden niet rustig te blijven.

Zo’n dag waarop we dan toch weer denken dat het allemaal wel een reden zal hebben.

Zo’n dag waarop blijkt dat het inderdaad ook een reden heeft gehad.

Zo’n dag waarop je terugkijkt en tegen elkaar zegt:,, Wat staan we op een leuke camping, wat hebben we een mooi plekje en wat is het goed dat we hier vandaag terecht zijn gekomen”.

Zo’n dag…

Even vanaf het begin. We spraken gisteren af om vandaag een beetje op tijd te gaan rijden, zodat we met een beetje geluk vandaag nog even van de zee zouden kunnen gaan genieten als we ergens in de buurt van Cambrils op een camping aan zee zouden komen te staan. Het zou moeten kunnen lukken om daar al rond een uur of drie a half vier aan te komen. Ja, ja…. Niet dus!

Het eerste deel van de reis ging prima. Een stuk achterland tot kort voor Albacete, daarna autoweg en snelweg, want we willen een flink aantal kilometers gaan afleggen. We komen langs Valencia en rijden een mooi stuk snelweg langs de kust. Middellandse zee aan de rechterkant, bergen aan de linkerkant, prachtige met Oleander gesierde middenbermen, heerlijke zon om alles te verfraaien.

Dan geef ik aan dat ik zo langzamerhand weer een keer moet tanken. En met de huidige prijzen kijken we wel goed waar we dat doen. Met Repsol hebben we goede ervaringen, want daar krijgen we 30 procent korting. Da’s niet niks als er 100 liter bijgevuld moet worden… Dus stoppen we even op een parkeerplaats om te kijken waar de dichtstbijzijnde Repsol tank is. Ingetikt op de navigatie en de Garmin leidt ons er keurig naartoe, denken we… Ten eerste, het is geen Repsol, maar een ander merk dat wel onder Repsol valt. Er kan wel met korting worden getankt. Dat is mooi, maar het is zondag en dan zit dit doordeweeks bemande station nu zonder personele bezetting. Dus wil ik met de bankpas betalen. Er is geen automaat…. Godver….

Oké, Googelen waar de volgende zit. 17 kilometer verderop, dus rijden maar weer. Komen we daar aan, zijn de pompen buiten werking. Maar iets verderop zit nog wel een tankstation zegt een behulpzame Spaanse dame. Daar aangekomen blijkt ook dit een onbemand station te zijn. Maar geen nood, er is een automaat waarmee we met de bankpas kunnen betalen. No way, bankpas niet geaccepteerd, creditcard niet geaccepteerd, geen brandstof in de tank.

Ik begin het spannend te vinden en merk dat ik bozer word, gestrester raak en enkele ‘error’ meldingen in mijn hoofd krijg. Oké, waar zit de volgende tank? Kan me geen bal schelen welk merk, als ik maar diesel kan tanken. Nog 8 kilometer, hup, gaan! Daar aangekomen zien we opnieuw een onbemand station, maar wel een automaat. Op hoop van zegen dan maar en vol goede moed loop ik naar de automaat. Geen beeld op het display, geen reactie als ik de bankpas in de sleuf probeer te schuiven, geen enkele reactie. Deze automaat lijkt wel dood. Nog even en dan….

We besluiten zo snel mogelijk de snelweg op te rijden en dan maar hopen dat er zich zo snel mogelijk daarna weer een tankstation aandient. En wat denk je? We rijden nog geen kilometer op de snelweg en dan is er eentje. Pfff, wat heb ik peentjes gezweten, wat ben ik aan het stressen geweest. Gelukkig kan ik achteraf zeggen dat het niet nodig was, maar het was in allerlei opzichten geen fijn afgelopen uurtje reistijd.

Dan gaan we voor ons volgende doel, een camping ergens richting Miami Platja of Cambrils. Om kort te gaan, we hebben drie campings bezocht en waren er heel snel weer weg. Wat een grote dingen, wat een drukte, wat een herrie, wat een volledig niet bij ons passende omgeving, wat een onaantrekkelijkheid, wat een goede reden om snel weer verder te gaan kijken. Bijna overal bleek trouwens geen plaats meer te zijn ook, dus zonder reservering maakten we vrijwel geen kans.

Maar inmiddels verstrijkt de dag wel steeds verder en we weten nog helemaal niet waar we vannacht terecht kunnen. Dus weer een parkeerplaats op, Googelen, bellen naar camping 1: ,, Heeft u plaats voor ons?” Nee hoor, helemaal vol, geen kans. Camping 2 idem. Camping 3:,, Ja hoor, geen probleem. Hoe laat verwacht u er te zijn?” Nou om precies te zijn tegen acht uur komen we aan op Camping Vilademager, een heel stuk het binnenland en via een prachtig stuk achterland de zee achter ons latend. We reden nu in een heel mooi stuk Catalonië en hebben dus heel wat kilometertjes onder de wielen door laten rollen. Dan maar geen dagje strand morgen. Dan rijden we lekker door richting Pyreneeën morgen.

De camping waar we staan is via een gewone doorgaande weg te bereiken, zo lijkt het. Maar we moeten eerst van de doorgaande weg af, vervolgens worden we een heel smal, eerst nog geasfalteerd weggetje ingestuurd, maar daarna wordt het zand en grind en nog wat smaller. Tegenliggers wil ik niet tegenkomen, want uitwijk en passeermogelijkheden zijn er niet hier. En dat weggetje is enkele kilometers lang. Toch weer even spannend, maar als we dan uiteindelijk op de camping aankomen weten we dat het goed zit. Dit is zo veel meer ons type camping. Landelijk, natuurlijk, rustig en rustiek, simpel en doeltreffend. Omdat we voor ons doen zo laat aankwamen en de campingeigenaar ook zo half en half voor restaurateur optreedt, hebben we op zijn terrasje allebei een pizza genuttigd. Marion een wijntje erbij, ik een cola. Onze magen zijn gevuld en die kop koffie na de maaltijd smaakt ook nog best. Dan komt naast ons een ander stel zitten. Ook Nederlanders, zo blijkt. Zij maken vanuit Girona een grote lus per fiets. Alles op de fiets gepakt, dagelijks zo’n 80 kilometer afleggend, elke avond je tentje weer opzetten en in de ochtend omgekeerd. Niets voor ons, maar we hebben nog wel heel leuk even met elkaar gesproken, ervaringen uitgewisseld. Zo sluiten we een vreemd verlopende dag toch heel mooi af.

Zo’n dag was het….