Over wind, winst en overwinnen

Donderdag 9 juni. Een geweldige dag.

Gisteren schreef ik al dat we tot grote hoogte zouden gaan komen als alles mee zou zitten. Nou, dat zat het!

Rond half elf zijn we in het kleine stadje Bédoin. Daar stoppen we voor een kop koffie en wat boodschappen en dan gaan we ervoor. We gaan de Mont Ventoux op. Voor degene die dit leest en niet weet wat de Mont Ventoux is; het is een berg waarvan de top op ruim 1900 meter hoogte ligt, maar waarvan het bovenste deel heel kaal is. De Tour de France komt er regelmatig overheen en er zijn ook heel veel amateurrenners die de uitdaging aan gaan.

Is die berg dan zo speciaal? Ja! Hij spreekt voor velen tot de verbeelding, omdat je er van drie kanten op naar boven kan gaan en de zuidkant, vanuit Bédoin wordt als de zwaarste kant gezien. Er zijn van die wielergiganten die de berg op één dag van alle drie de kanten op rijden. Niet normaal, want dan moet je zo sterk in je benen zijn en zo’n enorme conditie hebben! Als ik zie hoe zwaar sommigen het al hebben in de eerste kilometers en dan te weten dat de berg werkelijk nergens een vlak stukje weg kent tot aan de top. Nee, het is alleen maar stijgen, klimmen, omhoog…

Dan is er nog een enorm zwaar meespelend aspect en dat is het weer en dan voornamelijk de wind. Die kan zo hard zijn, zo koud zijn, zo onheilspellend zijn en onberekenbaar, daardoor komen die wielrenners zichzelf regelmatig kei en keihard tegen. Er is niet één man met een hamer, nee er is een heel timmerbedrijf aanwezig.  En net als je de ene hebt verwerkt komt de ander en ze slaan steeds harder en steeds vaker. Met bloeddoorlopen ogen, de tong op de schoenen, vuurrode hoofden zien we sommigen hijgend en puffend naar boven gaan. Soms stappen ze even af om de kuiten te stretchen, de benen even rust te geven en/of iets te eten en drinken. Maar om dan weer op gang te komen tegen de berg op…

Er zijn ook steeds meer wandelaars en hardlopers die de uitdaging aangaan. Goed om te zien en het is dan ook druk verkeer, zowel naar boven als beneden. Zo moeizaam als de wielrenners omhoog gaan, zo pijlsnel gaan ze naar beneden. Dan moet je verrekt goed kunnen sturen en donders goed kunnen vertrouwen op je remmen en je overige materiaal.

Met onze camper komen we er goed tegenop, maar het is heel goed uitkijken. We zijn niet met heel veel campers op de berg en dat verbaast me enigszins. Wat ik wel zie is dat we veel renners passeren met gelijksoortige shirts aan, heel veel oranje overigens. Maar er gaat me nog steeds geen lampje branden. Tot we bijna boven zijn. Heel veel mensen, heel veel auto’s, heel veel harde muziek. Alsof je een vol Thialf stadion in Heerenveen meemaakt. Juist vandaag blijkt de jaarlijkse Tour du ALS op de Mont Ventoux plaats te vinden. Heel veel wielrenners, hardlopers en wandelaars zijn de uitdaging aangegaan om voor het goede doel deze berg te bedwingen en daarmee donaties op te halen om die rotziekte ALS de wereld uit te helpen. Er zijn zelfs tandems waar een ALS-patiënt zelf meerijdt en handbikers met ALS. Werkelijk zo enorm bewonderenswaardig! En wat te denken van de organisatie en de crew die hier alle voorbereidingen en het geregel voor haar rekening neemt. Toppers! En al het publiek dat de renners en lopers binnenhaalt en met oorverdovend applaus, gejuich en muziek binnenhaalt. Er zijn zelfs nog wandelaars die het kunnen opbrengen om vlak voor de finish nog even met de Snollebollekes mee te doen en van links….naar rechts… et cetera te gaan.

Wat ik ook heel mooi vond is dat er drie wensambulances op de top stonden. Zo worden we er weer even op gewezen wat een prachtig vrijwilligerswerk Marion doet. Zelfs hier naartoe gaan de ambu’s met wensvragers. Er worden regelmatig wensvragers als goede doel gekozen en dan kan op deze manier de wensvrager degene die voor hem of haar rijdt en/of loopt aanmoedigen. Schitterend dat dit mogelijk wordt gemaakt. En wat een feest maakt men er hier boven op de berg van, ondanks of misschien wel juist dankzij de ellende die dit allemaal noodzakelijk maakt.

Al slalommend en donders goed oplettend om geen wielrenners te raken of op te houden (want ze dalen soms sneller dan wij met de camper), gaan we naar beneden. Vanaf daar gaan we nog een stuk door de Vaucluse en de Drome. Wat een geweldig mooie rit hebben we vandaag gemaakt. Zelfs nog even door een kloof gereden waar volgens de geschiedenis Hannibal zich een weg door de bergen zou hebben gebaand met zijn leger.

Uiteindelijk komen we uit op een camping bij Treffort. De camping heet De la Plage en ligt aan het meer met de mooie naam Lac de Monteynard Avignonet. En als we aankomen rijden zien we het eerst van bovenaf. Prachtig gezicht! En aan het meer is het een drukte van belang met kitesurfers en andere watersportactiviteiten. Leuk om te zien. Maar het is hier heel veel kouder en daar zijn we minder blij mee. We worden er meteen aan herinnerd dat we onderweg naar Nederland zijn en dat het daar volgens de berichten een stuk kouder is. Tja…

Overigens nog even terug naar de Mont Ventoux. Wij zijn er opgereden, hebben er bovenop gestaan en zijn er weer afgereden. In onze heerlijk comfortabele camper. Natuurlijk moet die best moeite doen, want de hellingen zijn steil, maar het gaat prima. En we hebben onderweg de ramen open gedaan of zijn uitgestapt om foto’s te maken. Berekoud vanwege die snoeiharde wind en naar boven toe ook die bewolking. Maar daarna stappen we gewoon weer in die aangename camper. Dan kom je fietsers voorbij die zich het snot voor ogen fietsen en keihard knokken alsof hun leven, of dat van een ander er vanaf hangt. En boven, op de top waar alles draait om die Tour du ALS, dan zet dat alles bij elkaar je wel weer even met beide benen op de grond.

Hoe wreed moet het zijn om een lichaam te hebben dat steeds verder aftakelt, dat steeds minder kan, omdat het gewoonweg opgeeft. Mensen die uiteindelijk alleen nog maar met hun ogen kunnen knipperen en verder niets meer. Mensen die misschien ook nog wel allemaal plannen en doelen hadden, dromen hadden willen verwezenlijken, mooie reizen hadden willen maken, et cetera. Tja, dan word ik even heel hard geconfronteerd met de realiteit van alledag en hoe goed wij het eigenlijk hebben. Hoe rijk we zijn met onze gezondheid, met alles wat we doen en kunnen doen. Soms, nee eigenlijk vaak, zonder er bij na te denken of er heel diep over na te denken. Wij mogen ons gelukkig prijzen, ik mag me gelukkig prijzen, ik heb een goed leven en geniet van steeds meer, vooral kleine dingen. Carpe Diem!