Going home...

Vrijdag 10 juni.

We zijn nu echt onderweg naar huis gegaan, we moesten wel… Maandag wachten er weer allerlei verplichtingen op ons, dus nog heel veel langer onderweg zijn kunnen we niet. Vandaag was een reisdag, morgen ook nog voor een deel en daarna moet de camper uitgepakt worden, schoongemaakt worden van binnen en van buiten, de was moet worden gedaan en alle andere zaken moeten worden opgeruimd. Tja, zaterdag in de loop van de middag willen we thuis zien te komen, zodat we die dag en ook zondag nog wat van bovenstaande kunnen doen.

Maar is er dan over vandaag niets te melden? O, zeker wel! We waren op tijd onderweg en reden om half negen al van de camping af. De eerste kilometers nog door de bergen en die omgeving daar is geweldig. Zeker een reden om terug te komen en daar eens een rondje te camperen. Vanaf Grenoble gaat het richting Lyon en dan zien we al snel dat het gebergte steeds verder van ons af raakt. De weg wordt naarmate we meer in het noorden van Frankrijk komen niet bepaald aantrekkelijker, maar dat geeft niet, want we hebben voor vandaag nog een hele mooie eindbestemming.

Vandaag overnachten we in Luxemburg op camping Toodlermillen, kort bij Esch sur Sure. Hoezo die camping? ,,Wat is daar voor bijzonders aan?” zou je zeggen. Nou, hier hebben Marion, Tom, Suus en ik ongeveer 6 weken geleden as verstrooid van mijn beide ouders. Omdat ik toch al van plan was vandaag tot ergens in Luxemburg te komen, stelde Marion voor om dan hier op de camping te gaan staan. Mijn ouders nog even groeten, om maar zo te zeggen…

Rond kwart voor vijf zijn we op de camping en het is er zo enorm rustig, heerlijk… We hebben alle ruimte om ons heen, kunnen vrij op de Sure uitkijken van alle kanten. Suus en ik hebben hier als kleine kinderen vier jaar achter elkaar gekampeerd vroeger met onze tent. We hebben daar hele goede herinneringen aan en daarom hebben we juist hier as van hen verstrooid. Aan het begin van de camping is een brug over de Sure en net aan de andere kant van die brug gingen onze ouders te water.

En nu komt het: toen wij er zes weken geleden waren, konden we zo naar beneden en gewoon aan de rand van het water komen. Nu staat er overal schrikdraad, je kan c.q. mag duidelijk niet meer daar aan de waterkant komen. Haha, dit zou typisch een streek van mijn vader kunnen zijn. Dan lacht hij van boven naar ons en denkt hij er van alles van. Hij zou er schik van hebben. We hebben echter nog wel een heleboel foto’s gemaakt en vanaf de brug kunnen we zien dat er nog wat as net onder het wateroppervlak op een aantal stenen ligt. Die twee zullen wel denken:,, Ons krijg je hier niet zomaar weg. We bepalen zelf wel wanneer we verder gaan. Het bevalt ons goed hier!” En ze hebben nog gelijk ook…

Ik heb nog een tijdje van alles overpeinzend aan de rand van het water gezeten. Herinneringen opgehaald, gedachten door mijn hoofd laten gaan, glimlachend, emotioneel, maar vooral goed. Het was een hele goede keuze om de laatste overnachting van deze vakantie juist hier en juist nu te doen. Het voelt als een soort van thuiskomen vandaag. Memories...