Elk nadeel heb z'n voordeel

Zaterdag 4 juni.

Vele jaren geleden werd er in Amsterdam een jochie geboren dat aardig bleek te kunnen voetballen. Uiteindelijk is ie wereldberoemd geworden om zijn kunst op het veld, maar hij heeft ook menigeen verbaasd als trainer en coach. In die laatste rol had de man de gave om logica, inzicht, filosofie, sport, strategie, ambitie en nog veel meer met elkaar te verbinden. Een van die uitspraken van de man, Johan Cruijff, kwam vandaag nadrukkelijk naar boven bij me. De uitspraak ‘elk nadeel heb z’n voordeel’.

Waarom? Hierom! Vanmorgen zijn we op tijd vertrokken uit Ardales om een mooie route door de Sierra Nevada te rijden. De weg A348 is zo ongeveer de enige oost-west verbinding door dit bergachtige gebied. Er zijn wel meer kleine weggetjes, maar die gaan veelal ergens heen en lopen dood, zodat je dezelfde weg terug moet. Of ze zijn zo klein en smal dat dit met de camper niet verantwoord is. De A348 ziet er geweldig uit om te rijden. Ongeveer 125 kilometer lang, stijgen en dalen, slingerend, vol vergezichten en een weg waar wij normaal gesproken best eens de hele dag over zouden kunnen gaan doen. Zouden….

Rond kwart voor elf hebben we de eerste 3 kilometer van deze weg bereden en dan komen we op een mooie stopplaats uit voor kijken en genieten. Kijken in de verte en om ons heen, genieten van hetzelfde, maar ook van een lekkere kop koffie. Want zonder cafeïne zo’n weg rijden, dat gaat niet goed komen… Na de koffie rijden we verder en het is om de haverklap oh ’s en ah ’s en kiek es… Genieten met een hoofdletter G.

Dan, na 18 kilometer A348 is het ineens ‘stop, ho en niet verder’. We staan even stil en we wachten geduldig. Maar als het wat langer gaat duren en er maar mondjesmaat verkeer van de andere kant langs komt gaan we nadenken. Komt er nog wel beweging in? Is er iets aan de hand waardoor het verkeer helemaal stokt? Kunnen we überhaupt door? Moeten we gaan draaien? Marion is al een heel stuk langs de file gelopen, maar vanwege gebrek aan overzicht en alle bochten in de weg, is er geen beeld van de lengte en duur van de file. Via enkele Spaanse mensen die langs komen lopen begrijpen we dat er een heel stuk verderop een ongeval met een fietser heeft plaatsgevonden. Zodanig dat de hele weg afgesloten is. Lekker dan! Hopelijk komt het met die fietser goed, want als een hele weg afgesloten is en blijft vanwege een ongeval met een fietser, dan moet er echt wel serieus iets zijn. Marion meent zelfs iets gehoord te hebben over een helikopter. Nou, als er een traumaheli bij moet komen dan is dat meestal geen goed teken.

Na een half uur tot drie kwartier stil gestaan te hebben, besluiten we te draaien. De enige manier om op deze weg te komen is via de andere kant bij Almeria. Dat zou een omweg betekenen van zo’n 200 kilometer en dan zouden we weer hier langs komen, maar dan vanuit de andere richting. Gaan we niet doen. Als we nu nog weken vakantie voor de boeg zouden hebben zou het een ander verhaal zijn, maar nu zou het nog zeker een tot anderhalf uur duren voor de weg weer vrij gemaakt zou gaan worden. We gaan draaien, dan zoeken we ergens verderop een lunchplekje en bekijken we de kaart. Om vervolgens te besluiten dat deze A348 er over een paar jaar ook nog wel ligt en dan doen we hem gewoon nog een keer en dan helemaal in plaats van zo’n ministukje.

We besluiten alvast een stuk naar het noorden te rijden, omdat dat na vandaag toch al het plan was. Zo komt het dat we nu op een camping staan in de wereldstad Penascosa. Nooit van gehoord? Hoe kan dat nou? Nou, eerlijk gezegd is het puur een stop voor de nacht op een camping waar we alles wat stroom verbruikt weer kunnen opladen en aanzetten, waar nodig of wenselijk natuurlijk. Het plaatsje en de camping liggen zo’n 80 kilometer onder Albacete. Juist ja, al een heel stuk noordelijker dan waar we vandaag dachten uit te komen. En zo kom ik bij die uitspraak van Cruijff. Het nadeel van die file en het moeten omkeren heeft als voordeel dat de volgende keer dat we die weg gaan berijden nog steeds een grote verrassing zal zijn. En het andere voordeel is dat we nu al meer kilometers gereden hebben in de richting die we uiteindelijk toch weer uit zullen moeten om thuis te komen. Nu is het nog een kwestie van kiezen over wat we de aankomende dagen willen gaan zien. En of het weer zich daartoe dan leent. Het zit er in dat we nog een stukje Pyreneeën gaan zien, maar ja, het weer en bergen zijn niet altijd vrienden…. En als het regent, dan hebben we in de bergen niets te zoeken. Op de weersverwachting lijkt de oostkant de beste kansen te maken. En anders maar niet nu, maar een andere keer.

Tot morgen maar weer…