De dag...

Vandaag is het de dag waarvoor we naar Luxemburg zijn gekomen. Niet speciaal op deze dag en deze datum, maar wel om wat we vandaag gaan doen. Vandaag gaan we de as van onze ouders uitstrooien. Het belooft vandaag een mooie dag te worden qua weer en de dagen hierna zijn waarschijnlijk wat minder, dus willen we er maar meteen van profiteren.

Na het ontbijt even met ons vieren een bakkie koffie drinken en dan gaan we. Buddy achterin en huppekee, in eerste instantie richting Esch-sur-Sure. Daar zijn we eerst even naartoe gereden. Vreemd hoe bij iedereen herinneringen dan ineens weer boven komen drijven en bij een ieder op een andere manier en met soms verschillende invulling. Zo kwamen we in de buurt van Esch en herinnerde ik me dat je op een gegeven moment rechtsaf onder een tunnel door moest en dan langs de Sure naar Esch moest rijden. Suus herinnerde zich toen weer dat vlakbij een tunnel een winkeltje met allerlei snuisterijen was en daar wilde ze wel even naar binnen. Het kwam dan weer mooi uit dat bij dat winkeltje, dat er gelukkig dan nog steeds was, ook een café met terras was. En zo zaten we al snel weer aan de koffie.

Daarna zijn we naar camping Toodlermillen gereden. Dat is zo’n zes kilometer verderop en dat is de plek waar onze ouders en wij vier achtereenvolgende vakanties hebben doorgebracht. Met heel veel plezier en hele mooie herinneringen. Zo stonden we er met de tent aan de Sure, ja echt. Als je 5 meter naar voren de tent uit liep, stond je in het riviertje. We hadden toen geen koelkast bij ons, want stroomvoorziening bestond toen nog niet bij de tent. Dus was er een groen netje dat gevuld werd met flesjes drinken en dat lag in het koele water. Zo hadden we toch een koelkast op stroom, maar dan net even anders. Wel een paar flinke keien op de bovenkant, anders nam de stroom alles mee en waren we het kwijt.

Zo heb ik ook leren roeien hier. In onze grote geel met zwarte rubberboot, eerst aan een flink oranje stevig touw en later helemaal zelfstandig. Eerst tegen de stroom in tot aan de brug aan het begin van de camping en dan liet ik me helemaal afzakken tot aan het einde van de camping. Vervolgens weer terug tot bij de tent. Man, wat voelde ik me op een gegeven moment trots dat ik dit kon.

En zo zijn er nog diverse andere herinneringen die boven komen. Over de camping zelf, over het winkeltje, de Pez, de Galak, de familie Kaiser en het omaatje, over knuppelstoete, etc.

We hebben de auto buiten de camping in de buurt van de brug neergezet en zijn toen de brug over gelopen. Daarna naar beneden tot vlak aan het water. Daar zou het gaan gebeuren. En het mooie was dat er vlak voor die tijd steeds minder bewolking was en dat de zon goed doorbrak. Hoe mooi?! Alsof onze pap en mam wisten wat er zou gaan gebeuren. Alsof ze wisten dat ze hun vrijheid, hun genot van het land, de plek en de natuur zouden hervinden. Alsof… ze nog nooit zo compleet samen en in volle vrijheid en voorgoed hun laatste reis zouden gaan maken.

We hebben de asbus eerst op een steen aan de rand gezet en daarna hebben Suus, Marion en ik ieder een deel verstrooid. En dan is het zo mooi dat er wat verstuift, een ander deel op de bodem belandt, weer een ander deel meteen door de stroom wordt opgepakt en weer een ander deel nog lekker even in de buurt blijft drijven. Alsof ze zoiets hebben van; ‘Laat ons maar even. We genieten nog wel even door en bepalen zelf ons tempo en onze weg’. Zelfs de door Suus en Marion net geplukte bloemetjes die we achter de as aan op het water hebben laten drijven, zijn helemaal hun eigen weg gaan vinden. Op hun eigen tempo, manier en richting. Prachtig!

Wat een geweldige ervaring was en is dit voor ons. En zo mooi om dit samen te kunnen doen. Ik had me er een voorstelling van gemaakt in de meest ideale vorm, maar de realiteit overtrof zelfs dat ideale scenario nog. Echt, heel erg mooi, warm, emotioneel en zo goed. Het is goed zo…

Daarna hebben we nog een stukje over de camping gelopen en daarna zijn we verder gereden. Het was inmiddels half twee en onze magen vroegen om vulling. Tja, dan zal je net zien dat je niet meteen iets tegen komt. Maar uiteindelijk hadden rond kwart over twee allemaal een broodje en wat te drinken binnen.

Next stop; Vianden. Ook daar, in het stadje van het mooie kasteel, hebben we herinneringen. Maar niet alleen maar hele leuke. Zo is er sprake geweest van een aanrijding. Wij met z’n vieren in de blauwe Opel Kadett en daar reed een grote dikke Saab achterop. Die Saab met z’n dikke kunststof bumper schoof zo over de trekhaak van de Kadett. Muurvast. De trekhaak moest er door een monteur onderuit worden geschroefd, anders konden we nooit meer weg en die Saab ook niet. Die achterlijke arrogante Luxemburgse hoteleigenaar kwam met een hoop poeha naar pa toe, maar wie reed er nu achterop en wie was er dus fout? De boosheid kwam bij pa, de emotie en angst bij ma, Suus en ik hadden traantjes, want dit kenden we allemaal niet. Het gebeurde allemaal vlak voor een bakkerijtje. Suus en ik zijn even voor het kelderraam van het bakkerijtje gezet en het rook daar zo enorm heerlijk naar vers gebakken brood. Dat zorgde voor een stukje minder emotie. We kregen van de medewerkers van de bakkerij nog een stukje vers wit brood en een lolly en toen was het verdriet snel over. Tja, memories…

In Vianden hebben we een stukje rond gewandeld en daarna een terrasje gepakt. Daarna zijn we weer naar onze eigen camping Val d’Or gereden. Het was een vermoeiende en emotionele dag, maar wel weer een hele mooie.