Over klassiekers en herinneringen...

Zondag 24 april. Een dag die begint met regen, vannacht al. Maar daar waar het vrij somber begint, gaat het al vrij snel droger, warmer en veel aangenamer worden. Zeker tegen de tijd dat we in Bastogne aangekomen zijn, want dan schijnt de zon zelfs weer lekker.

Tom en Suus wilden nog graag even naar een supermarkt en van wat we op internet te weten kwamen, was de Carrefour in Bastogne een van de dichtstbijzijnde en op zondag geopende supermarkten. Dus hebben we dat gecombineerd met even een stukje Bastogne bekijken.

Maar dat bleek nog niet alles. Er was opvallend veel politie en mensen met gele hesjes op de been. Veel dranghekken, allerlei vlaggen en diverse volgauto’s met racefietsen op het dak. Dat kon vrijwel alleen maar betekenen dat er een wielerwedstrijd zou zijn. En ja hoor, op zondag 24 april zou de jaarlijkse Belgische voorjaarsklassieker Luik-Bastenaken-Luik worden gereden. De Walen, Franstalige Belgen, noemen deze klassieker liefkozend La Doyenne. Een rit over 254,7 kilometer over een parcours waarvan ik denk dat ik er met de auto soms al moeite mee zou hebben. Maar deze gasten trainen er hard voor en krijgen het voor elkaar om met een hoge gemiddelde snelheid te rijden over zo’n afstand. Ruim 40 gemiddeld. Ik zou er al voor tekenen als ik dat ooit zou halen…

We hebben wel even langs de kant van de weg gewacht. Op een mooi punt, want daar waar ze iets verderop de hoek om komen draaien, zetten ze meteen de afdaling in om Bastogne, het Frans voor Bastenaken, in te duiken en met een bloedsnelheid achter elkaar aan te jagen. Soms met wel snelheden tot 70 a 80 kilometer per uur. Duizelingwekkend als je beseft dat ze op een paar van die hele dunne bandjes racen. En ze zijn ook in een poep en een scheet voorbij hoor.

Daarna hebben we heel even op een plein iets verderop gekeken en vervolgens zijn we op een terras beland. Suus had zin in een Gauffre, zo’n lekkere wafel. Tja, dan offeren we ons wel op hoor. We gaan wel mee… En we hebben toch wat lekkers voorgeschoteld gekregen! Marion nam overigens geen wafel, maar een ‘klein ijscoupje’. Ze moest er bijna bij gaan staan om er bij te kunnen…

Vervolgens zijn we terug gelopen naar de supermarkt. Even wat boodschapjes doen en dan op weg naar de volgende stop. De Barrage de Nisramont, vlakbij  Nadrin en bij Houffalize. Bij de barrage hebben we even rond gekeken, een stukje gelopen en Buddy heeft nog fijn even gezwommen. Wat is het toch een enorm levenslustig, speels, lief en trouw dier.

Nadat we bij de barrage wegreden kwamen we nog langs camping Chasse et Peche, kort voor Houffalize. Een camping waar Suus en ik nog met pap en mam hebben gestaan. Eerst een keer met Marion en haar toenmalige gezin, later nog een keer met Willem en Joke, maar ik ben er ook nog een keer alleen met pa geweest. Een weekje er samen op uit. We hebben er zelfs nog pilootje gespeeld… En op die camping heb ik nog hele mooie herinneringen liggen. Vooral over de verliefdheid die ik toen voor Marion ontwikkelde. Dat wist zij toen nog niet en het heeft ook nog een aantal jaren geduurd voor het realiteit werd tussen ons tweeën, maar oh, oh, oh, wat gingen mijn hormonen tekeer toen…

We hadden het allemaal wel een beetje gehad en daarom besloten we terug te rijden naar camping Val d’Or. En dan zien we elke keer weer de mooie omgeving waar we verblijven en hoe relaxed en tegelijkertijd toch vermoeiend dit soort dagen zijn. Terwijl ik zit te schrijven schijnt de zon weer. Het is zo heerlijk hier en heerlijk samen. Op naar een mooi vervolg…