Een dag met veel gezichten
Zondag 29 mei. Een dag met veel gezichten, hoofden en koppen. Huh? Verklaar je nader Hulzebos. Nou daar gaat ie dan…
Allereerst is het een feestelijke dag, want het is Marion haar verjaardag. Nou vieren we het meestal niet of niet echt groots, maar het feit dat ze zich weer een jaartje ouder mag noemen, is toch altijd weer te prijzen. Menigeen haalt het niet of haalt het niet op een prettige en/of gezonde manier. Maar deze spring-in-het-veld gaat nog wel even door hoor. Als het aan ons ligt wordt ze 100 jaar en kan ze nog heel veel dagen, weken, maanden en jaren blijven doen wat ze graag doet. En dat is vooral genieten.
Een ander gezicht van vandaag; we lopen vanaf de camperplaats richting het centrum van Silves. Een van de eerste dingen die we tegenkomen is de kazerne van de vrijwillige brandweer. De mannen en vrouwen treden net aan en krijgen een soort briefing. Daar maken wij vanzelfsprekend helemaal niets van, maar wat vooral opvalt is een geweldig mooie mural op het terrein van de kazerne. Het lijkt een soort eerbetoon aan deze kanjers die hun leven vrijwillig op het spel zetten om anderen te redden.
Vervolgens lopen we door richting het kasteel van Silves. Rode steen en al vanuit de verte te zien. Maar de wandeling er naartoe vraagt van ons zo’n anderhalve kilometer in stappen, maar ook een flink stijgingspercentage. Wat een kuitenbijter zeg! En ook hier zien we in de stad veel ooievaars. Deze omgeving is schijnbaar een vruchtbare omgeving, want als al deze vogels inclusief hun jongen straks gaan uitvliegen om her en der baby’s bij hun ouders te brengen… Eigenlijk mogen ze wel luchtverkeersleiders gaan inschakelen, want dan moet al het stijgend en dalend vliegverkeer wel in goede banen worden geleid natuurlijk…
Oh ja, op naar het kasteel. Daar eenmaal aangekomen herken ik het van mijn bezoek hier samen met Esmée. Bijzonder? Ach…, leuk om eens gezien te hebben? Jazeker, maar na een rondje langs de muren en kantelen en een kort wandelingetje door de binnentuin, hebben we het wel gezien. Wij zijn niet van die cultuurmensen en geschiedenis liefhebbers. Maar we hebben toch het Museu Municipal de Arqueologia bezocht. Enkele honderden meters vanaf El Castelo gevestigd en er lagen allerlei voorwerpen die gevonden zijn in of rond het kasteel en ook materiaal dat uit heel oude tijden stamt. Ook hier laat onze voorliefde voor geschiedenis ons in de steek, want we zijn er snel doorheen. Dus? Terug naar de camper, bakkie koffie, toilet en vuilwatertank legen, schoonwatertank vullen en we gaan weer ‘en route’.
We rijden naar het plaatsje Alcantarilha. Geen wereldstad, integendeel, maar in het oude centrum, aan de zijkant van de kerk is een speciaal kapelletje. Moeten wij daar als niet gelovigen daar dan speciaal naartoe als ze in vrijwel elk zichzelf respecterend dorp al een kerk hebben? Ja, we willen er naartoe omdat het een hele speciale kapel is. Heel klein, maar de manier waarop het is ingericht roept vragen op. De Capello dos Ossos is namelijk helemaal ingericht met menselijke schedels en menselijke beenderen. Het is een soort mini gebedsruimte, want dichtbij de beenderen zelf kan je, gelukkig, niet komen. Er zit een groot getralied hekwerk voor, maar een klein stukje ruimte om je gebedje te doen is er wel. Als je wil tenminste. En ja, er hangt aan het hek ook een bakje waar je een eventuele donatie kan doen. Wij kijken even, laten het op ons inwerken, maken enkele foto’s en zijn weer foetsie. Wij zien er geen been in en vinden het maar een doods gezicht…
Daarna rijden we door naar de stad Loulé. Daar moet een grote koepelvormige kerk zijn aan de rand van de stad. Het is zondag, dus gaan we naar de kerk… Nee, zonder gekheid. Marion had informatie gekregen dat naast die grote kerk een klein kerkje zou moeten staan, waar ze een nogal vreemd gebruik hanteren. Daar hangen van wax nagemaakte delen van het lichaam op in de hoop op genezing voor deze of gene. We kwamen er aan en het was er razend druk. Zou er dan toch een wonder geschied zijn? Nee hoor, er kwamen heel veel mensen naar buiten en de kinderen leken een soort communie gedaan te hebben. Maar in en rond het kleine kerkje was niets aanwezig van waar wij voor kwamen. Iedereen al genezen dan? Nee, ook hier zijn we snel uitgekeken.
En dat was meteen ons laatste bezoekje aan iets in de Algarve en in Portugal deze reis. De bedoeling was om geleidelijk steeds meer naar het noorden van Portugal en vervolgens ook het noordwesten van Spanje te bezoeken. Maar via internet kijken we regelmatig even naar de weersvoorspellingen en die zien er voor de aankomende week niet goed uit in het gebied waar we naartoe hadden gewild. Iets mindere temperatuur is helemaal niet erg, maar als de kans op regen groot is, dan vinden we dat jammer. Sommige stukken natuur zijn zoveel mooier om te zien en te beleven als het mooi weer is. Dus hebben we de plannen omgegooid en zijn we weer oostelijk gereden. Met als gevolg dat we momenteel in Rota in Spanje op Camping Playa Aguadulce staan voor twee nachten. Morgen een dagje op de camping en dan geleidelijk verder in de richting van Gibraltar en omgeving. Toch ook weer een mooi stukje Europa verwachten we.
Vanavond hebben we in het restaurant van de camping even wat gegeten en gedronken om vervolgens nog even de camping rond te lopen en op het strand dat aan de camping grenst uit te komen. Daar zien we dat de zon al aardig richting wateroppervlak begint te zakken en dat merken we ook aan de temperatuur. Dus? Terug naar de camper, koffie zetten, Marion gaat lezen en ik ga foto’s sorteren en aan mijn blog werken. Mooie afsluiting van een dag met veel gezichten.
