Een vreemde start van een lange reis

Vrijdagochtend 20 mei. Het is 7.00 uur en Yes, we mogen weer op vakantie. Ons home on wheels staat kant en klaar voor de deur en we mogen gaan. Maar niet meteen richting het zuiden. We moeten eerst nog naar de garage…..

Waarom? Doet ie het niet goed? Vertrouwen we het niet? Is er iets anders aan de hand? Nou, om precies te zijn, afgelopen woensdagavond stond de camper al voor ons huis en de auto van onze buurman stond er vrij kort achter. ’s Avonds wilde de buurman samen met zijn dochter weg, maar dochterlief was enigszins ongeduldig. Buurman zat nog niet eens goed achter het stuur, had zijn voet nog niet op de koppeling, maar zijn dochter draaide al wel de contactsleutel om… Juist, die auto schiet vooruit en werd keurig afgeremd. Door de bumper van onze camper….

We hoorden een flink lawaai en zijn meteen gaan kijken waar dat geluid vandaan kwam. Ik zal niet beschrijven wat ik heel hard riep en ook niet wat ik op dat moment voelde, maar ik was enerzijds gigantisch pissig, anderzijds geschrokken en weer op een andere manier zag ik onze vakantie vlak voor vertrek in gruzelementen vallen. Het was al snel te zien dat de buurman en zijn dochter zelf niets hadden, gelukkig maar. Ze waren wel heel erg geschrokken en dat lijkt me alleen maar logisch. Het zou gek zijn als ze niet geschrokken waren. De buurman heeft ontelbare keren zijn excuses aangeboden en hij zal er met zijn dochter nog wel even een woordje over gesproken hebben, denk ik. Maar voor mij was duidelijk dat er een nieuwe bumper op zou moeten. Het zou volgens mij best veilig zijn om mee te rijden en met flink wat stroken ducttape erop houdt het zich best. Nadat de buurman weer terug was hebben we een schadeformulier ingevuld en dat heb ik ’s avonds maar meteen met een aantal foto’s naar onze verzekeringsman gestuurd.

Dergelijke dingen komen nooit goed uit, maar op dagen waarop ik al veel en intensief heb gewerkt en ’s avonds eigenlijk de knollen wel op heb, dan past het me helemaal niet. Maar ja, sommige dingen heb je niet voor het kiezen… Marion gaf donderdag aan dat het misschien toch wel goed zou zijn om voor vertrek nog even de schade te laten schatten en te checken of we er inderdaad veilig een hele lange reis mee konden maken. En dat is precies de reden waarom we vanmorgen eerst nog even bij Groenouwe in Bathmen zijn geweest. Geschatte schade? 1500 tot 2000 euri… Blij dat we het niet zelf hoeven te betalen!

Uiteindelijk rijden we om kwart voor acht al bij Bathmen de A1 op. Het verkeer zit redelijk mee en als we Breda naderen komt van mijn rechterkant ineens de vraag: ,, Hoe lang duurt het nog voor we het buitenland in rijden?”. Euh, nog zo’n 15 tot 30 minuten. Hoezo? Marion wil toch nog graag eerst een Nederlandse huisarts bezoeken. Shit! Wat is er? Toch niet weer een gevoel dat je bloeddruk door het dak gaat? Want dan ga ik geen huisarts, maar een ziekenhuis opzoeken. Nee, het lijkt opnieuw het gevoel te zijn van een blaasontsteking en daar kan je maar het beste zo snel mogelijk iets aan laten doen. Dus, bij Oosterhout eraf, gegoogled waar er een huisartsenpraktijk in de buurt is. Gebeld, verhaal uitgelegd dat er bij vertrek niets aan de hand is, maar dat er tussen thuis en Oosterhout al zeker 6 of 7 keer de blaas is geleegd… We troffen een uiterst bereidwillige assistente en dito apotheker. Geweldig getroffen en super geholpen. En nu maar duimen dat het goed gaat.

Uiteindelijk rijden we rond 11 uur België binnen en rond half 1 Frankrijk. Nou, dan gaan we nu echt aan de lange stukken beginnen. Op naar Parijs. Als we die stad voorbij zijn, dan hebben we het grootst deel van de geplande rit voor vandaag gehad. Tja, als we Parijs voorbij zijn… Pfff, wat een nachtmerrie is die stad qua verkeer. Ook al rijd je er niet doorheen, maar omheen, ook al is het geen spitstijd, ook al is het geen vakantie met heel veel vakantiegangers….het blijft een verzoeking. We hebben bijna 1,5 uur gedaan om rond die stad te komen. Zoveel files, zoveel drukte en zoveel gekken hier in het verkeer. Vooral die krankzinnige motorrijders die met een noodgang tussen de rijen auto’s door sjezen. Niet normaal en volgens mij hartstikke levensmoe, die gasten.

Goed, rond half 5 zijn we Parijs voorbij. Dan wil ik toch echt nog even een stop maken voor een bakkie koffie en om even de benen te strekken. En wat doen we? Gaan we door volgens plan of zoeken we eerder een overnachtingsplekkie? We besluiten tot het eerste. Dus komen we uiteindelijk rond kwart voor 7 aan op Camping Les Patis in Nazelles-Negron. Gelegen iets voor de grotere stad Tours. Het is een erg leuke kleine camping. Wel zeker iets voor ons en hier kunnen we gerust meerdere dagen blijven. Maar dat doen we niet. We volgen ons plan om morgen opnieuw een flink stuk richting het zuiden te rijden.

Na even wat gedronken te hebben en wat heen en weer geappt te hebben met thuisfront, zijn we gaan eten. Daarna afwassen, een campinkje rond gewandeld. Als je doorstapt ben je binnen vijf minuten rond… En dan nu toch nog wel even het blog bijwerken. Tja, ik wil wel graag dat we er straks weer een mooi naslagwerk aan overhouden.

A demain, tot morgen.

Marc