Dagje Sevilla

Maandag 23 mei. Maandag, ja, verrek het is maandag. En ik hoef er niet vroeg uit, ik hoef niet aan het werk, ik kan zelfs uitslapen. En ja, tien voor acht uit bed komen is voor mij echt heel erg uitslapen… Daarna op ons gemak klaar maken voor de dag en tegen kwart voor elf komen we bij de bushalte aan.

We gaan namelijk met de bus naar Sevilla. Dan stap je uit dichtbij een aantal van de grotere attracties van de stad en dat maakt het heel gemakkelijk. Geen gedoe met parkeerplaatsen zoeken, geen problemen met het uitkijken voor het verkeer als je hier nog nooit gefietst hebt en niet bekend bent. De weg zoeken per elektrische fiets in een grote vreemde stad met druk verkeer en maar afwachten waar en hoe de fietspaden erbij liggen? Neuh, wij gaan met de bus en voor 1,75 per persoon staan we binnen twintig minuten bij het Plaza de Espana. Klein nadeel van de busrit; we moesten weer zo’n verrekt mondmasker op, anders mochten we niet mee. Tja, gelukkig hadden we nog wat voorraad van die rotdingen en ik kan je zeggen dat het weer even heel vreemd, rottig, warm en benauwd aanvoelt als je ze een tijd niet meer hebt gedragen. Maar ja, het was voor een goed doel.

Eenmaal bij het Plaza de Espana aangekomen kijken we onze ogen uit. Wat een prachtige bouwwerken, wat een kunst, wat een prachtig plein ervoor en hoeveel oog voor detail kan een mens hebben? Iemand die bouwvakker is ziet wat voor een werk hier in zit. Een tegelzetter zou hier jaren werk aan hebben. Dit is Kunst met een hoofdletter K. Er gebeurt hier ook van alles. Er zijn muzikanten, dansers, mensen varen in bootjes onder de bruggen door alsof men zich in Venetië waant, er worden duizenden foto’s gemaakt, er wordt bewonderd en er wordt vooral genoten. Ook door ons…

Het Plaza de Espana grenst direct aan het prachtige stadspark met de naam Parque Maria Luisa. Mooi dat er in deze stad een schitterend park is met de eerste naam van mijn prachtige echtgenote en onze mooie kleindochter. Weliswaar iets anders geschreven, maar toch… En als we toch over namen bezig zijn, er was weer even zo’n Stientje momentje. Tijdens al onze reizen komt er wel ergens een moment voor dat Marion aan een bloem of bloeiende struik ruikt op een manier zoals ook haar moeder dat kon doen. Vandaar dat Stientje moment. Wat een mooie momenten zijn dat toch.

Ik heb hele goeie herinneringen aan mijn schoonmoeder. Wat zou zij hier in dit park ook enorm genoten hebben. Het mensje was helemaal gek van alles wat groeide en bloeide in de natuur. Nu hier, in Sevilla in het voorjaar kijk je je ogen uit. Zelfs midden op grote verkeerspleinen, in middenbermen, langs de weg, aan de balkons, overal zie je schitterende kleuren. En in het park barst het zelfs van de sinaasappelbomen. Er liggen al zoveel vruchten op de grond dat je er zo een heel aantal flessen jus de orange van zou kunnen maken.

Toen we door het park heen waren werd het tijd om even iets te eten en te drinken. Bij de ingang van het park was een restaurantje en daar was het helaas buiten helemaal vol op het terras, maar binnen was nog plek. Toch maar gedaan, want te lang wachten met eten is voor mij vrijwel zeker aanleiding tot hoofdpijn en dat kunnen we niet gebruiken vandaag. Na een vrij snelle hap en 35 euro lichter zijn we richting de Barrio Santa Cruz gegaan. Een hele oude stadswijk met hele smalle straatjes en steegjes, kleine aparte winkeltjes, restaurantjes en hotelletjes op plaatsen waar je ze helemaal niet verwacht. Daarna hebben we de grote kathedraal van de buitenkant gezien, we zijn er niet in geweest. Lange rijen en hoge prijzen. Gaan we niet doen.

Vervolgens zijn we naar het plein met de naam Espacio Metropol Parasol (Las Setas) gelopen. Een vreemd houten bouwwerk, maar ik vind het hele mooie vormen hebben. Het blijft een kwestie van smaak overigens.

Daarna richting de rivier de Rio Guadalquivir om uitzicht te krijgen op een, volgens de informatie, leuke wijk aan de andere kant van de rivier. Er moeten daar mooie gekleurde huisjes aan de waterkant staan. Maar heel eerlijk? Als je zoals wij aan de prachtige gekleurde huizen aan de Handelskade in Willemstad op Curaçao gewend bent of ook de mooie gekleurde huizen aan het water in Trondheim in Noorwegen hebt gezien, dan valt het hier een beetje tegen. Zijn we dan al teveel verwend? Misschien wel, maar het feit is dat we er allebei op deze manier naar kijken.

Dan langs de rivier terug. Zo komen we ineens aan de kade langs een daar afgemeerd oud houten zeilschip. Een tweemaster om precies te zijn. Wel even leuk om naar te kijken, maar daarna nog even verder richting de Torre del Oro, oftewel de gouden toren. Het is best een mooie toren om te zien, maar gouden toren….???

Daarna lopen we weer door de stad richting ons laatste mikpunt van onderzoek, het koninklijk paleis. In goed Spaans heet het dan Real Alcazar. Om kort te gaan, het was kort voor het ging sluiten, het was nog een stukje lopen, er zou een fors bedrag aan entreegeld moeten worden betaald en het belangrijkste; onze lijven begonnen te protesteren. Op het terras even bijkomen leek ons een veel beter idee. Dan maar geen paleis…. Nee, een drankje en een rustpauze later stappen we op en lopen we weer richting bushalte om vervolgens rond kwart over vijf weer op de camping te zijn. Meteen de airco weer aan in de camper, zodat het daar binnen weer kan afkoelen en vervolgens buiten lekker bijkomen in de schaduw. Het is hier nu aangenaam, maar vandaag hebben we het in Sevilla 36 graden gehad. Dat is hoe dan ook al warm, maar om dan in een grote stad te lopen? Domme Hollanders….

Morgen rijden we naar Portugal. Doel is om richting Tavira te gaan. Dat is een rit van ongeveer twee uur, tenzij we onderweg alweer allerlei moois zien. Dan kan het maar zo vier a vijf uur duren voor we er zijn. We gaan het zien…

A domani, tot morgen

Marc