Een mooie dag

Zaterdag 28 mei, een bijzonder mooie dag.

Nadat de camper weer rijklaar gemaakt was moesten eerst de vuilwatertank geleegd en de schoonwatertank gevuld worden. Daar is op de camping een volledig ingerichte speciale plek aanwezig, dus het was snel geregeld. Rond half tien rijden we de camping af.

We rijden rechtstreeks naar Cabo Sao Vicente, de Kaap van Sint Vincent, het meest zuidwestelijke stukje vasteland van Europa. En we zijn niet de enigen die hier naartoe gekomen zijn. Mensen, mensen, wat een mensen. Of nee, eigenlijk zijn er vooral heel veel auto’s, bussen en campers. De toegangsweg naar de vuurtoren op de punt loopt steeds meer vol en langs de kant van de weg halen automobilisten vreemde capriolen uit om toch vooral maar een gunstig parkeerplekje te vinden, een ander voor te zijn en iets dichterbij de ingang te parkeren en daardoor minder ver te moeten lopen, maar ook als een idioot wegrijden, keren op de weg, et cetera. Rekening houden met elkaar doen er helaas steeds minder.

Wij hebben de camper geparkeerd en toen eerst een bakkie koffie gedronken. Tja, heel veel langer wachten was niet verantwoord, want dan komt geheid bij de koppijn opzetten. Hoezo verslaafd? Dat bakkie was snel geregeld en we lopen richting kaap. En als ik dan zie hoeveel meer toeristisch het is vergeleken met de keer toen ik hier met onze Esmée was. Toen was er van kraampjes met koffie, snacks, kleding, sieraden, et cetera niets te merken. Maar nu? Een hele rits achter elkaar… En we komen er niet zomaar aan voorbij. Marion en ik zien allebei een mooi vest liggen en die hebben we meegenomen. Voor de huidige temperatuur niet geschikt, maar als het eenmaal weer kouder wordt…

Dan gaan we echt naar de kaap. We lopen eerst naar de rand buiten de muur om daar wat te kijken in de diepte en zo merk je dat je als mens toch maar een heel nietig iets bent vergeleken met alles wat Moeder Natuur her en der heeft neergelegd. Steile kliffen, diepe afgronden, keiharde rotsen, diepe, koude en wilde zee. Nee, hier ga je niet vrijwillig en zeker niet voor je lol naar beneden. Maar het is wel een prachtig uitzicht. En voor ons ook de wetenschap om hier te zijn is leuk. Daar waar we drie jaar geleden op het bijna meest noordelijke puntje van het vasteland van Europa, op de Noordkaap stonden, zijn we nu dus op het meest zuidwestelijke puntje. Een feitje, maar wel een leuke, zo vinden wij. Toch eens opzoeken wat het meest zuidelijke puntje is…. Het oosten lijkt me momenteel niet zo’n geslaagd plan…

De vuurtoren zelf mochten we niet op, maar binnen de muren er omheen is ook de commercie volop aanwezig. Winkeltjes, betaalde toiletten, een café/restaurant, het is er allemaal. Wij laten ze links liggen en gaan vooral voor de natuur. Daar hebben we nog wat mooie plaatjes van geschoten en vervolgens zijn we weer weggereden. Om tien minuten later weer te stoppen. Lunchtijd! Op een plekje met uitzicht op de kliffen hebben we de stoeltjes eruit gehaald en zijn we lekker buiten in de zon gaan genieten van een paar heerlijke broodjes. Vervolgens rijden we door naar een pottenbakkerij enkele kilometers verderop. Die hadden we op de heenweg al gezien, je moet dezelfde weg terug vanaf de kaap en we wilden enkele plaatjes schieten van de buitenkant. Dat was een en al creativiteit. Zo gezegd zo gedaan.

Daarna hebben we een aantal binnenwegen genomen richting Monchique. Een leuk oud plaatsje, maar vooral de weg er naartoe is prachtig. Hier wisselt het landschap veel af in variëteit. De ene keer zie je de zee en de duinen, de andere keer is er bos, heide, een klein dorpje, een kale vlakte, een berg, een slingerweg een heuveltje, een meertje, een riviertje, het wisselt heel veel. En het is heerlijk om hier te toeren. Dan Monchique zelf. Toeristisch? Jazeker, maar niet over de top. Het is leuk om er even doorheen te lopen. Kleine smalle steegjes, steil oplopende straatjes, straatmuzikanten laten weten wat ze kunnen en over smaak valt zeker te twisten. En ook hier laten allerlei mensen zien wat ze kunnen maken met hout, met riet, met kurk, met honing, kruiden, et cetera. Zo weten we nu sinds kort ook dat er in deze streek heel veel kurkbomen staan en dat die veelal genummerd worden. Op die manier kan men bijhouden wanneer er voor het laatst een laag kurk vanaf is gehaald en wanneer er opnieuw een laag afgehaald zal moeten worden.

In Monchique zelf zien we een soort schoolbord staan voor een klein cafeetje. Hierop staat dat men koffie voor 60 cent verkoopt. Ja, dat zal wel, zeggen we. Op dat moment hoort een andere Nederlander dat en hij geeft aan dat het inderdaad klopt. Vrijwel tegelijkertijd krijgen we van zijn metgezel een folder in de handen gedrukt. Het is een soort flyer van een Bed & Breakfast hier even buiten Monchique. Ik zie de naam op de flyer staan en kijk een van de twee mannen aan en vraag hem: ,, Ben jij Henk?” Hij kijkt me enigszins verbaasd aan, maar bevestigt de vraag wel. Hoezo? Hoe weet jij dat? Ik zeg hem dat een van mijn collega’s vertelde dat haar ex partner in Portugal, in Monchique een hotel over heeft genomen en dat ze daar binnenkort gaat logeren. Ze noemde ook de naam, maar die kon ik me niet zo snel herinneren, maar nu ik de naam op de flyer zag staan wist ik het weer. Toeval bestaat niet…

Vanuit Monchique rijden we verder richting het oude stadje Silves. Opnieuw een hele mooie weg, maar ineens komen we langs een groot veld met allerlei bomen erop. In de bomen, maar ook in het gras en hoog boven ons zien we enorm veel Ooievaars. Op de nesten, op de grond, vliegend, een schitterend gezicht. Als we rondom ons heen kijken denk ik dat er grof geschat misschien wel 70 of 80 te zien zijn geweest. Enkelingen, paartjes, maar ook hele families. Een vruchtbare omgeving….

We komen rond half zes aan op camperplaats Parque do Rio die grenst aan het stadspark van het stadje Silves. We hadden eerst bedacht om daar nog het rood ommuurde kasteel te gaan bezoeken, maar dat stellen we uit tot morgen. De camperplaats zelf kost ons voor een nacht een tientje en er staan welgeteld 10 campers. Er kunnen er wel 50 staan, dus het is heerlijk rustig en we kijken uit op het riviertje de Arade dat langs de stad stroomt. Miguel, de beheerder heeft ons nog heel veel informatie gegeven over Silves en haar geschiedenis, haar cultuur, de omgeving, de reden waarom de Ooievaars met z’n allen daar op die plek zitten, et cetera.

We hebben nog weer veel geleerd in korte tijd, maar wij merken dat we vandaag een dagje camperen hebben gehad zoals we dat het liefste doen. Dingen zien, dingen ontdekken, uitstappen om een stukje te lopen, uitstappen om even een hapje of drankje te doen, uitstappen om foto’s te maken, kennis maken met andere mensen en daarmee aan de klets raken alsof we ze al jaren kennen. Dit is voor ons geweldig zo. Het was een mooie dag!