Gibraltar

Dinsdag 31 mei, op naar Gibraltar.

Maar eerst nog even terug naar gisteravond. Marion wilde graag nog iets toegevoegd hebben aan het blog en dan vooral over de afgelopen twee nachten. Op de camping kon je het ruisen van de zee heel goed horen. Het was dan ’s avonds donker en stil, de ramen van de camper stonden open en dan hoefde je niet eens echt je best te doen om de zee te horen. Hij was er gewoon en dat maakt ons heerlijk soezerig. Is dat een goed Nederlands woord? Zo niet, dan bij deze uitgevonden. Wij weten wat ermee wordt bedoeld.

Dan naar vandaag. Om goed half twaalf rijden we La Linea de Concepcion binnen. Er is een camperplaats aan de jachthaven en vanaf daar ben je lopend zo in Gibraltar. Tenminste, bij de grens… Grens? Jazeker, want Gibraltar hoort eigenlijk nog bij Groot Brittannië en het Britse straalt er op veel manieren vanaf. Maar eerst moet je binnen zien te komen. We mogen aan beide kanten van de grens onze paspoorten laten zien, maar verder kunnen we zo door.

Dan het volgende, voor ons verbazingwekkende. We zijn nog maar net de grens gepasseerd of we worden alweer tegen gehouden. En wij niet alleen, maar vrijwel alle verkeer. Er is maar een vervoersmiddel dat verder mag en voorrang krijgt boven alles en iedereen en dat is een vliegtuig. Om op te stijgen en te landen is nu eenmaal een start en landingsbaan nodig en vanwege de zeer beperkte ruimte hier in dit staatje, ligt de baan tussen de zee en de haven in. En dat betekent dat alle voetgangers, fietsers, automobilisten, et cetera moeten wachten als er een vliegtuig gaat opstijgen of landen. Slagbomen naar beneden, politie aan alle kanten aanwezig, zelfs achter de slagboom nog een spijkermat die neergelegd wordt. Dat zal wel zijn dat er geen automobilist het idiote idee krijgt om toch in volle vaart door te sjezen en de slagboom te negeren. Een soort Koninginnedag in Apeldoorn effect moet je hier en verder ook nergens toch nog ooit willen krijgen…

Zodra de EasyJet Boeing is opgestegen mogen we door. Het is hier heel erg druk qua verkeer. Je zal hier maar wonen. Dan rij je dagelijks in een fuik als je er in of uit moet. Geen pretje… Maar lopend is het goed te doen. Eerst komen we aan in het centrum. Daar is Casemate Square een gezellig plein midden in de stad en er bevinden zich allemaal winkels, restaurants, cafés en terrassen. En aangezien het bijna 1 uur is en we nog niet hebben gegeten vanmiddag, zijn me maar op een van die terrassen gaan zitten. Marion een Caesar Salade en ik een heerlijke Lasagne.

Daarna door Main Street richting de Cable Car. Tenminste, dat was de bedoeling, maar het liep anders. Ergens verderop in Main Street staat een aantal mannen tickets te verkopen voor tours met minibusjes. Zo ga je binnen anderhalf uur met een groepje van maximaal 8 gasten een aantal highlights zien. Een van de mannen geeft aan dat je vanaf de Cable Car alleen nog maar boven bent, maar dan nog steeds zo’n 9 kilometer zal moeten lopen om alle highlights te gaan zien. En die kilometers gaan over smalle weggetjes die flink stijgen en dalen. En hij herinnert ons er fijntjes aan dat het vandaag dik 30 graden is. Ja, ook daar boven… We besluiten het voorstel aan te nemen en achteraf gezien kan je ik je wel zeggen dat het een hele goede keuze is geweest. Natuurlijk hadden we op een aantal plaatsen iets langer willen blijven, maar dit is wel een manier geweest om veel moois in korte tijd te zien en met een flinke dot uitleg en toelichting erbij van de chauffeur annex gids.

We kijken van bovenaf op Gibraltar neer en zien aan de overkant van de Straat van Gibraltar Marokko liggen. Hemelsbreed 14 kilometer van Tarifa naar Tanger wordt ons verteld. Te ver om even over te zwemmen, maar je bent er zo met een van de ferries. Toch gaan we dat niet doen. Marokko heeft nog niet bepaald een gunstig reisadvies zie ik op de site van de rijksoverheid. Dus beperken we ons tot het hier en nu en dat is prachtig. De plaats La Linea de la Concepcion geeft volgens onze gids letterlijk een lijn aan, een soort grens. Aan de ene kant is daar de Costa de Luz, daar waar het water van de Atlantische Oceaan is. En aan de andere kant is daar de Middellandse Zee en haar Costa del Sol. Het puntje van Gibraltar heeft daarom ook de naam Punta de Europa. De baai ligt er prachtig bij en het is er vol stilliggende vrachtschepen. Hier en daar vaart wel wat, maar echt heel veel activiteit is er momenteel niet op dat gebied.

We rijden door naar St. Michaels Cave, een niet al te groot, maar wel heel mooi grottenstelsel. Daarin hebben ze een lichtshow georganiseerd en die wordt door muziek ondersteund. Klassieke muziek en dat klinkt hier prachtig. We hebben foto’s gemaakt, maar of dat weergeeft wat wij hebben gehoord, gezien, gevoeld en ervaren? Geen idee, maar ik had echt wel even kippenvel momenten en dan niet omdat het koud was in de grot.

Rond de Cave, maar ook verder op de rots zitten veel apen. Dit is ook een van de zaken waar Gibraltar bekend om staat. Deze Berberapen zijn al zodanig aan de mensen gewend dat de mensen moeten oppassen. Rugzakken zijn geliefde items en zet geen zonnebril los op je hoofd, want je kan hem zomaar kwijt zijn. Een vrouw had een magnum ijsje en liet die al wegrennend voor een aap vallen. Tja, waar denk je dat het die aap om ging? Op een ander moment zit er een aap in een vensterbank en een meisje wil met die aap achter haar op de foto. Nou, die aap had iets anders in gedachten blijkbaar, want binnen no time zat hij op haar hoofd. En het laatste aapverhaaltje werd ons verteld door de chauffeur. Er is een van die dieren die heel slim, sluw en brutaal schijnt te zijn, zelfs zodanig dat die autodeuren open weet te krijgen en handschoenenkastjes leeg pikt. Onze chauffeur hield daarom ook in het bijzijn van die ene aap zijn auto heel goed in de gaten en deed hem steevast op slot als er niemand direct in of bij de auto was.

Na nog een paar laatste shots van Gibraltar baai en vliegveld met stad zijn we terug gereden naar beneden. Vervolgens in Main Street nog even een coffee to go en daarna weer via de start en landingsbaan, door de douane en daarna naar de camper. En dat was me toch een oventje… Maar goed, ook zonder walstroom krijgen we de temperatuur binnen vrij snel naar beneden door de arko. De alle-ramen-kunnen-open en die werkt het beste als we rijden. Dus dat is wat de zo snel mogelijk gaan doen.

Er is in La Linea de la Concepcion een camping en we besluiten daar een kijkje te nemen. Als we daar aankomen is het inmiddels bijna vijf uur en het is een mooie maar vermoeiende dag geweest. Op camping SurEuropa blijven we een nachtje. Morgen weer verder en dan gaan we weer een stukje Spaans binnenland verkennen.

Adios Amigos!